این حلقه جای من نیست!
بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
این حلقه جای من نیست!
دورتادورش را حلقه‌ای دربرگفته است. حلقه برای آن است که از آن موجود با ارزش محافظت کند. آن‌حلقه، محکم و قوی است. چون دژی مستحکم است. هرکسی را یارای ورود به آن نیست. باید خاص باشی، ویژه باشی تا در آن راهت دهند. حلقه سخت و محکم است. برای اینکه هیچ نامحرمی به میان حلقه راه نیابد.
حلقه پر از نور است. از دور فکر می‌کنی حلقه نور دارد. البته نور که دارد، ولی هرچه هست مربوط به وسط حلقه است. آن‌جا چیزی است که به همه‌جا نور می‌پاشد. آن‌جا چیزی است که مایه آرامش همه است. نورش خیره کننده است. من که لیاقت نداشتم ببینم، آن‌ها که دیده‌اند می‌گویند.
انگار جزو آن حلقه شدن شرایط خاصی دارد. هرچه هست من آن شرایط را ندارم، من اصلا لیاقتش را ندارم. مگر هرکسی را در آن راه می‌دهند؟ تازه اگر یکی از میانشان برود، از حلقه‌های بعدی، جایش را پر خواهد کرد.
این‌ها، همین‌هایی که در حلقه هستند را می‌گویم، از آسمان نازل نشده‌اند. آن‌ها معمولی‌اند، ساده‌اند. مثل من و تو هستند؛ جسما بله ولی روحا نه! آن‌ها شاید نزد خانواده و دوستان هم آن‌چنان مشهور نباشند، ولی در آسمان و نزد پروردگار معروفند. آن‌ها قوی و محکم هستند. آن‌ها به معنای واقعی کلمه مومن هستند. خطایی از آن‌ها سر نمی‌زند. مراقب اعمال و رفتارشان هستند. آن‌ها خاص هستند که داخل در حلقه اوتاد شده‌اند. واقعا هم باید به آن‌ها اوتاد گفت. اوتاد یعنی میخ‌ها.
این‌ها چهارنفرند. حلقه اوتادند. اولین حلقه محافظتی امام‌عصر روحی له‌الفداه هستند. این‌ها محکم و استوار از امامشان حفاظت می‌کنند. این‌ها چه خوش‌سعادتند که می‌توانند این‌قدر به امامشان نزدیک باشند. حافظ جان امام کل عالم بودن، چه لیاقت و سعادتی است!
خوش به سعادتشان..
پ.ن: جهت مطالعه درمورد این مبحث، به اینجا مراجعه کنید.
http://abolhasanmahdavi.ir/lecture/show/1975/تشرف-سیدکریم-محمودی/
