? ?
? ? ?
? ? ? ?

بگذار هدف‌ها راه را برایت روشن کنند. اگر همین‌طور بنشینی و بگویی بعدا یک کاری می‌کنم، هیچ بعدی وجود نخواهد داشت. باید اول مقصدی را مشخص کرد و بعد در راهی قدم گذاشت.

مقصد باید چیزی باشد که دوست داری. مقصد باید هدفی باشد که از آن لذت می‌بری، که رنج قدم گذاشتن در پیچ و خم‌هایش را با جان و دل بپذیری. هدفت باید همه جانت شود. مقصدت باید نهایت مطلوبت شود. باید مدینه فاضله‌ات را انتهای راه، جایی که قرار است به آن‌جا برسی، ساخته باشی.

چه بهتر که هدفت والا و مقدس باشد. هدفت پیشبرد و حل مشکلی درجامعه بشری باشد. چه بهتر که کاری که می‌خواهی انجام دهی، مورد رضایت خدا هم باشد. چه بهتر که هدفت مقدس باشد و کائنات و همه آن‌چه خوبی و فضیلت شمرده می‌شوند، در راه رسیدن به آن مقصد مطلوب یاری‌ات کنند.

خودت را به هدف‌ها گره بزن. نه به کارهای کوتاه مدت و دور و دراز دنیایی، خودت را به چیزی بچسبان که اگر انتهای راه رسیدی، به آخر عمر رسیدی و به مسیر طی شده نگاه کردی، بگویی خدا را شکر که این راه را انتخاب کردم. خدا را شکر که این تصمیم را گرفتم.

خودت را به هدف‌ها گره بزن!